Recensie Pink in het Sportpaleis

Pink viel nog geen klein beetje uit haar rol in het Antwerps Sportpaleis tijdens haar “The truth about love”-optreden. De Amerikaanse verloor haar broeksriem (een koord) tijdens een medley die begon met Most girls. De acrobatische act moest ze vroeger dan voorzien afbreken. “Ik viel bijna op mijn hoofd en verloor mijn broek” zei ze daarover. “Julie hebben mijn kont al gezien” wist ze terwijl ze stevig verveeld zat met die broek die maar bleef afzakken en een deel van haar zwarte onderbroek toonde. Wat de finale moest worden met “Slut like you” en “Blow me” (one last kiss) werd 3 nummers lang zoeken naar een oplossing voor een alledaags probleem waarbij de choreografieën de mist in gingen. Pink reageerde duidelijk geërgerd en maakte dat druk gesticulerend ook naar haar productieploeg naast het podium duidelijk. Wat een amateurisme! En - oh ironie - dat dit zich allemaal afspeelde terwijl ze “We’ve had a shit day” uit “Blow me”, moest zingen.

Je mag dan nog over een ploeg beschikken die een gans aftitelingsfilmpje van zo’n 3 minuten nodig heeft om alle medewerkers te vermelden terwijl de video van de repetities afspeelt, maar toch was P!nks entourage op dit nochtans erg banaal voorval blijkbaar niet voorbereid. In zowat alle professionele podiumproducties die we kennen, is er een dubbeltje van alles, van de props, de decorstukken, de micro’s, tot de kledij toe. En er is iemand verantwoordelijk voor decorstukken, rekwisieten en kledij. Blijkbaar niet bij P!nk. Als journalist denk je dan dat ze haar broek zal uitschieten – “haar kont hebben we toch al gezien” – en haar rebels imago met middelvingertje kan ze daarmee onderstrepen. Blijkt dat dat imago er vooral eentje is van alles voorgeprogrammeerd uitvoeren. P!nk is dus veel softer dan ze doet uitschijnen. Toen een fan een schets van haar en haar peuterdochter Willow toonde werd ze wel erg week. Het siert haar wel dat ze de tijd neemt om cadeaus in ontvangst te nemen van haar fans. Veel pluche kikkers (die al dan niet geluid maken) zitten er tussen. Pink schudt handjes en zal tijdens een akoestische set ook handtekeningen zetten (onder andere op een lief klein roos mini hoedje) aan het B podium. Iets wat erg zelden nog gebeurt tijdens grote concerten. Chapeau.

Gesandwicht tussen twee vrouwelijke collega’s, waarvan de linkse dermate corpulent is dat ze 10% van onze zitplaats inneemt – hopelijk zijn de nieuwe tribunestoeltjes die deze zomer geïnstalleerd worden klaar om de Vlaming met steeds toenemende Body Mass Index te ontvangen – maken we het optreden zittend mee. Enkel bij laatste toegift “So what” veert het publiek recht op de tribunes om Pink te zien vliegen doorheen het Sportpaleis. Krak dezelfde showtruc zagen we Marco Borsato exact 5 jaar geleden ook doen tijdens zijn Wit Licht-optredens.  Ook daar gebeurde dat op het einde van de show.

Een erg mak, passief druk fotograferend of filmend publiek is vanavond opgedaagd. Veel manwijven en lesbiennes zitten er onder de 19 700 toeschouwers, zoals het koppeltje voor ons. Gel in het haar, kuif mooi recht, links, rechts en achteraan een kort kopje en een haarlijntje dat naar een puntje toeloopt richting oorlel. Kussen doen ze wanneer de clown die de opwarming voor de show deed daarom vroeg. Verder zal een van beide liefjes het veel te druk hebben met filmen, een ganse show lang. Gezellig avondje uit. Liefde noemen ze dat. NOT! Pathetic.

Veel originaliteit valt er niet te bespeuren tijdens Pinks optreden dat te veel borduurt op haar vorige Funhouse-tour uit 2009. Veel acrobatieën dus waarbij er “geleend” werd bij Cirque du Soleil. Net zoals bij het Canadese gezelschap werd het publiek opgewarmd maar hier ging het net ietsjes verder. De clown van dienst masseerde de schouders van een kale man, deed dat daarna met zijn hoofd, kuste en likte het vervolgens. Daarna was het de beurt aan de andere kant van de tribune waar hij het hemd uitdeed van een alweer stevig gebouwde man en zijn wit marcelleke tevoorschijn kwam.

Aan bungeetouwen kwam de blonde zangeres die wel erg strak stond met platte buik uit het podium gevlogen om al meteen in de nok met drie acrobaten tuimelingen te doen. Wanneer ze “Antwerp!” uitschreeuwt, laat ze zich vallen. Perfecte timing. De jaren ’50 zien we in de showtrap en de lantaarnpalen die een musicalsfeer oproepen. Ook in de visuals zien we ‘50’s comics en vintage onomatopeeën uit strips.  

Bij “Just like a pill” beseft het publiek voor het eerst dat ze er een feestje van kan maken. Maar een algehele ontlading blijft uit. Handen komen uit het podium die naar de artieste willen grijpen bij “Try”. Ook dat is niets nieuws. Rihanna deed hetzelfde tijdens haar Loud-tour in 2011. Wel is de rest van de choreografie erg knap die lenigheid (evenwichtsoefening met twee op twee handen, aantrekken en afstoten, draai in de lucht) combineert met dans. Pink covert vervolgens Chris Isaaks Wicked Game. Ze blijft erg trouw aan het origineel, en voegt weinig extra’s of nieuws toe aan het nummer.

Voor het eerst volgt voetgestamp op de tribunes na haar recentste hit “Just give me a reason” met Nate Ruess van Fun. die in een video meezingt. Het publiek zingt de song van voor naar achter mee en neemt met plezier de aanstekelijke “oh oh”’s voor haar rekening. De clown komt als engel met lichtgevende leds uit het B-podium gevlogen voor “Trouble” ingezet wordt. “Are we all we are” zet de dertiger in na een drumsolo. Maar het wel erg kinderlijk wijsje dat in de song zit, irriteert al snel. Sober krijgt een kroonluchteract mee, die vergelijkbaar is met die van Corteo van Cirque du Soleil. Hier draait het gevaarte aan de binnenkant met de wijzers van de klok, de buitenkant tegenwijzerszin. Pink en haar acrobaten bengelen er niet gezekerd in,  op het podium ligt een mat. Voor het laatst volgt er tribunegestamp.

Met enkele simpele en repetitieve akkoorden begeleid Alecia Beth Moore zichzelf op piano bij The Great Escape. Hét muzikale hoogtepunt van de show is een akoestische set met gitarist Justin Derrico – “hij bezit 57 gitaren ik slechts 1 micro met glitters in verwerkt en een grote W” -  op het B podium. “Who knew” en “Fucking Perfect” brengen ze. Bij die laatste neemt de live band het halfweg over zodat Derrico ook een knappe solo op elektrische gitaar kan brengen. “Who knew” was dan weer dé meezinger van de avond. The Beatles op hun beurt mogen de fans naar huis sturen op de tonen van “All you need is love”. Benieuwd of het lesbisch koppeltje dat begrepen heeft.

Conclusie: Pink teerde te veel op het succes van haar vorige Funhouse-tour waardoor het geheel bij momenten inspiratieloos leek en we een hoog Been there seen that done that-gevoel kregen. Tussen al het visuele geweld door – waar je al snel aan went als toeschouwer - bleken akoestische songs en “Just give me a reason” stevig overeind te blijven. Het is dus alweer bewezen: less is more. Een kwartier vroeger dan gepland (Pink was om 9 uur begonnen in plaats van kwart na negen) kon het inladen van 20 trucks en 9 bussen volgen. De reden: de productie van One Direction start met zijn Load In in het Sportpaleis om kwart na zes ‘s morgens. De productie van Pink moest er dus op tijd uit.

< Bert Hertogs >